28.11.09

Περί Γραφή


Κεφάλι-Πρόσωπο: Η νομοθετική εξουσία αλλά κι η ταμπέλα "ΝΕΟΝ" που διαλαλεί τη παρουσία και τη ποιότητα του... μαγαζιού.

Το Μυαλό: Το Κεντρικό Επιτελείο. Το Γενικό Αρχηγείο. Όποιος καταλαμβάνει αυτό, αποκτά την απόλυτη πρόσβαση σέ όλα. Ο υπέρ-πάντων στόχος. Ο Υπέρτατος Σκοπός.

Τα Μαλλιά: Η απαραίτητη κουρτίνα του Έρωτα. Σκεπάζει μύχια βλέμματα, προφυλάσσει το λαιμό και κρύβει το άλικο από τα μάγουλα. Μια βρόχη πριν τη καταιγίδα, ένα πεδίο προσκυνήματος.

Τα Μάτια: Δύο μαγικές πύλες για μοναχικούς παραδείσους. Δυό γλυκά φαναράκια απέραντης αγαλίασης και συνάμα δυό προδότες μύχιων σκέψεων. Προθάλαμος... αναμονής.

Τα Φρύδια: Δύο περισπωμένες στην ίδια λέξη. Πολλαπλασιαστές ισχύος και μετασχηματιστές φάσεων και τάσεων.

Τα Βλέφαρα: Τα καπάκια των βάζων με το μέλι ή το γλυκό του κουταλιού. Όταν μισοκλείνουν σκορπούν ...πανικό και προσδοκία.

Η Μύτη: Όμορφος αγγελιαφόρος που μεταδίδει στο Αρχηγείο, ζωτικές πληροφορίες για τη κατάσταση του... θύματος.

Το Στόμα: Εκτελεστικό όργανο υψίστης διαβαθμίσεως. Δυνατό, ζωτικό και εξαίσιο.

Η Γλώσσα: Όπλο! Υπέροχο μα και σκληρό. Καθορίζει την... κυκλοφορία.

Τα Χείλη: Μαγικά πορτόφυλλα. Εισαγωγικα σε όμορφες και πονηρές προτάσεις. Μια κλειστή παρένθεση, ολοκληρωτικού χαρακτήρα, που κλείνει μέσα της όλες τις ευχές.

Τα Αυτιά: Οι τραγανές λιχουδιές, που σε κάποιο πλούσιο γεύμα, είναι απαραίτητες, γιατί ανεβάζουν την όρεξη. Μέσο επιβολής... κυριαρχίας.

Ο Λαιμός: Η βάση στήριξης όλου του δομήματος. Εύγευστος και κυριαρχικά υποτακτικός.

Το Στήθος: Μια εξαίσια σαλάτα του σεφ, σε ένα υπέροχο τραπέζι. Μαγεύει και ξυπνά προσδοκίες για απέραντη αδηφαγία. Δύο τελείες μεταξύ μιας πολύ σοβαρής... πρότασης. Δυό φρουτάκια που φτιάχνουν καλύτερο κόσμο.

Η Κοιλιά: Ο γόνιμος αγρός αλλά κι ο βωμός-στίβος μάχης. Ένα ολοκληρωμένο ποίημα, λυρικό μεστό και λατρεμένο. Μια άγραφη σελίδα για ένα πεινασμένο ποιητή, που έχει μια τρομερή... έμπνευση.

Ο Αφαλός: Σε μια λεία έρημο τραγανής μεστής σάρκας είναι η όαση. Ένα μάτι από ένα κόσμο μυστηρίου και παγανιστικής λατρείας. Μια άνω τελεία στη μέση ενός αριστουργήματος. Κρυψώνα μικρών αγέννητων ιδεών. Μια άποψη περί ηδονής και μια λάγνα περιοχή, που όταν κινείται ρυθμίζει μεγέθη πυρκαγιάς. Ένα απαραίτητο καρύκευμα σε ένα λουκούλλειο γεύμα. Ένα νησάκι που μπορεί να κάνει τον ταξιδευτή να μείνει περισσότερο από όσο νόμιζε πως πρέπει.

Η Ράχη: Συνδετικός κρίκος μεταξύ λογικής και συναισθήματος. Η άλλη όψη. Στίβος υπέροχων αγωνισμάτων αντοχής.

Το Κοχύλι: Το υπέρτατο αγαθό. Η υπέρτατη πύλη. Η ανεξάντλητη πηγή ζωής και δροσιάς που ξεδιψά και ξαναδιψά ταυτόχρονα. Το ερωτικό θηκάρι και μια υπέρτατη προσδοκία!

Ο Πισινός: Ιδιωτική είσοδος καλά φυλαγμένη και προστατευμένη, με συνδυασμό. Πιπέρι. Καίριο χτύπημα σε μυημένους και μη. Συγχορδία παλμών ασφυξίας. Δυό στρογγυλές σφαίρες επιρροής. Πρόκληση κι υπόσχεση.

Τα Πόδια: Μαγική ερωτική ζώνη με δέκα υπέροχα ...κουμπώματα, στην ερωτική φορεσιά. Δυό εξαίσιες κολώνες, αρχαίου τεχνιτικού ρυθμού. Συνδυασμός παράκαμψης και πηγή ταραχής.

Δαχτυλάκι Μικρό Ποδιού: Μια μικρή "άνευ σημασίας" τρομερά απαραίτητη λεπτομέρεια που καθορίζει το σύνολο!

26.11.09

Mε λένε μοναξιά...



Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών “καλών” καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
ειναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γής – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Γιά τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει...

Kατερίνα Γώγου

21.11.09

Τραγουδώ το κορμί σου...


Τραγουδώ το κορμί σου
και το κορμί σου δίπλα στο κορμί μου
όπως συστρέφεται αναλύεται και με ομορφαίνει

Tα δυο κορμιά μας τραγουδώ
σάρκες και νεύρα και κόκκαλα
και αναρίθμητους σε σύσπαση μυώνες
τον ιδρώτα τούς χυμούς και το αίμα
το σμίξιμο που από τον κόσμο εκλάπη
το επισφαλές και το σε κίνδυνο διαρκώς
τραγουδώ και τραγουδώ και τραγουδώ
σε κάθε φιλί και χάδι και ανάσα
το αγκάλιασμα το αγέραστο το ρωμαλέο

Tον Έρωτά μας τραγουδώ
τους δυο μας σε Ένα τραγουδώ
και υψώνω
τον Έρωτά μας ριζιμιό του Στίχου μου λιθάρι.

Θεοδόσης Βολκώφ

18.11.09

Μεταμεσονύχτιες ακροβασίες


Ολόκληρη η κοιλιά
μεταμορφώνεται σε κάτι βαθύ
Ένα δάσος με σκιές
Κι ο αφαλός ένα σιωπηλό πνευστό
Όργανο θείο
Για να μαντεύεις τα πράγματα
Στο ρίγος

Κατερίνα Αγγελάκη- Ρούκ

15.11.09

Αναλλοίωτα


Στις άλλες μνήμες
όσες θέλει ας δίνει η φαντασία παραλλαγές.
Στο άφρισμα της θάλασσας
που αγγίζουν τα δάχτυλα των ίσκιων
οδοιπορώντας πάνω στα πλήκτρα των ωρών
ή σε μια πιο σκούρα απόχρωση
που παίρνει ο ουρανός τη νύχτα
καθώς βαθαίνει στον ορίζοντα.

Αλλά σ’εκείνη την εικόνα
που χάιδεψαν τα μάτια μου,
σ’εκείνη τη στιγμή
που μένει ακίνητη στα χείλη μου,
η φαντασία τίποτα δεν έχει να προσθέσει...

Μανώλης Μεσσήνης

14.11.09

Aνάπαυση ψυχής



Λέξη πιο πριν που λάτρευε τη λέξη,
έρωτας μ’ έναν έρωτα αγκαλιά,
φλόγα πιο πριν που γύρευε τη φλόγα,
φωτιά που διαπερνούσε τη φωτιά.

Στάχτη μετά που σμίγει με τη στάχτη,
κάρβουνο μ’ άλλο κάρβουνο μαζί,
καπνός που τον καπνό περιτυλίγει,
σιωπή που ατενίζει τη σιωπή.

Θεοδόσης Βολκώφ

9.11.09

Ρόδινος φόβος


Ἡ ζωή μας ἔχει ἀλλάξει κάπως·
δὲν μένουμε μέσα στὴν πόλη πιὰ
ἀλλὰ στὸν δρόμο γιὰ τὴ θάλασσα.

Τὰ βράδια μᾶς ἀπασχολοῦν
οἱ διαδρομὲς τοῦ φεγγαριοῦ
τὰ φτερουγίσματα στοὺς λόφους
καὶ τ’ ἄλογα ποὺ κατεβαίνουν στὸν νερόλακκο.


Ἂν τελικὰ ἀποφασίσεις νὰ ’ρθεις
θὰ μοῦ κρατᾶς τὴ νύχτα συντροφιὰ
τώρα ποὺ μπαίνει ο χειμώνας
κι οἱ μεντεσέδες τρίζουν στὸ σκοτάδι.

Θὰ μάθεις νὰ προσεύχεσαι
μὲ δύναμη κι ἀπελπισία

καὶ τὸ παράξενο αὐτὸ συναίσθημα
θὰ συνδυάζεται μὲ τὶς σκληρὲς γραμμὲς τῆς φύσης.


Νὰ φέρεις λίγα ροῦχα καὶ βιβλία
κρατοῦν ἀλλιῶς ἐδῶ τὰ ἴδια·
καὶ μὴν ξεχάσεις τὰ κατάλληλα παπούτσια
γιατί ὁ βάλτος εἶναι πίσω ἀπ’ τὸ σπίτι
καὶ τὸν χειμώνα ἔχουμε πολλὲς βροχές.


Σ’ ἀφήνω τώρα· νὰ προσέχεις,
καὶ σ’ ἀγαπῶ πολὺ τὸ ξέρεις.
Σὲ σκέφτομαι στὸν καναπὲ ἐκεῖνο πλάι στὸ παράθυρο
νὰ σκέφτεσαι τὸν χρόνο καὶ τὰ σώματα ὅταν γερνοῦν.

Ὅλα αὐτὰ εἶναι τῆς φαντασίας πράματα ἐδῶ
δὲν ἔχουμε παρὰ μιὰ δυνατὴ καὶ καθαρὴ αἰωνιότητα
ποὺ δὲν κουράζει, ἀλλὰ μερικὲς φορὲς πονοῦν
τὰ μάτια σου.


Νὰ κλείσω τώρα τὸ παράθυρο
σηκώθηκε ξανὰ ἀέρας.

Της Μαρίας Λαϊνᾶ

5.11.09

Αντικριστοί Καθρέφτες


Έχουμε πολύ ταξιδέψει
Το σώμα σου κι εγώ
Έχουμε φανταστεί
Όσα ένα σώμα κι ένα εγώ
Μπορούν να φανταστούν.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ