Που να κοιτάξεις τον άνθρωπο που αγαπάς; Εκεί που πεθαίνει - δηλαδή παντού. Στα μάτια, στην καρδιά, στο διάφραγμα που υποφέρει όλες τις ψυχικές δονήσεις, στον αφαλό επίσης που «λύνεται» και «δένεται», στο δέρμα, το βαθύτερο σημείο του σώματος.
Ζωής συμβόλαιο· θέμα του το πάθος. Ένα πάθος που ουδέποτε κοιμάται. Πάθος που στήνει γόνους και απογόνους. Το ιερό μυστικό της ζωής που σε κάθε σελίδα της μαγειρεύεται κάποια συνάφεια.
Μυώ, σημαίνει, κλείνω τα μάτια· κάθε μυητική κίνηση συνεπάγεται κλειστά μάτια, δεύτερη και τρίτη όραση. Έχουμε μια παραλογή μεγάλων διαστάσεων που παριστάνει το μονόφθαλμο ρεαλισμό, καθώς το άλλο μάτι -το εργατικό και φιλόπονο- ακολουθεί φανατικά ένα δραματικό μινύρισμα που μοιάζει με πανανθρώπινο ξόρκι.
Για να «χορέψουν τα μολύβια» προϋποτίθεται αναμονή του αναπότρεπτου, για να αποδοθούν οι συναντήσεις αυτής της πολυκέφαλης συνουσίας πρέπει να προκαταβληθεί ο πένθιμος τόκος του παρελθόντος, για να σχεδιαστεί η παραμικρή χειρονομία η μάνα των λέξεων πρέπει να βγάλει κυριολεκτικά από την κοιλιά της τη νεόκοπη φράση, την άγνωστη αναλογία. «Παντελόνι μαύρο που με την τσάκισή του μπορούσε να ξυριστεί κανείς». «Με μαχαιρώνουν ήσυχα αυτά που έχω να θυμάμαι». «Τι να πεις και τι να μην πεις, θανατώνονται τα λόγια μεταξύ τους». «Κάντο απόψε, το αύριο είναι σαν ποτέ». «Αχ, αγάπη μου, μας είπε ο διάβολος ώρα καλή!».
«Εγώ γεννήθηκα ήμερο ζώο και έγινα θηρίο ανήμερο για μια παλιαγάπη».
Για να στηθούν αυτά τα απίθανα σχέδια σωμάτων και ασωμάτων, πρέπει πριν απ' όλα να διώξουμε από πάνω τους τη σκιά της φολκλορίστικης ηθογραφίας. Στη συνέχεια, οφείλουμε να αντισταθούμε σθεναρά σε κάθε λογής εύκολη μαγγανεία, σε δωρεάν τηλαισθησίες, στον πειρασμό του εξωτισμού και της γραφικής εμπιστοσύνης σε περίαπτα και ματοχάντρες. Δόση επαρκής από σκόρπια αρώματα και γεύσεις αυτού τού κόσμου - μυρωδιά σαν της καμένης ζάχαρης και γεύση κυδωνόφυλλων στο τσάι.
Παρά τα ψυχανεμίσματα και τα εξιλαστήρια τεχνάσματα που υποβάλλει αυτή η παρατεταμένη τελετουργία, τελικά το ένστικτο που ανασαίνει βαριά, επικρατεί και, ανασαίνει πίσω από το κείμενο την αισθανόμαστε υπερβολικά δική μας, οικεία μέχρι παρεξηγήσεως, καρδιογνώστρια μέχρι νοσηρής αδιακρισίας. Με ένα λόγο ολοζώντανη.
Μεταξύ ασωμάτων, θα βγει από το σώμα της κυριολεκτικά κατονομάζοντας κάθε τι άφατο που ιδιάζει στις μικρές και τις μεγάλες ανθρώπινες στιγμές. Κάθε ζωντανός υποστηρίζεται από μιαν ουσία που αγνοεί. Αλλά και κάθε φυτό, κάθε άρωμα, κάθε λαθρόβιο ζωάκι. Η αίσθηση θυμίζει χειρόγραφο που γράφτηκε από αόρατο χέρι.
Τόσα πολλά και μακρόσυρτα για να βγει ένας βαθύς αναστεναγμός; Τόσα και περισσότερα.
Για το γκαβό πουλί ο Θεός χτίζει φωλιά - την οποία θαυμάζουν ή αποστρέφονται όλοι οι ανοιχτομάτηδες.
Πηγή: Διαδύκτιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου