Ξύπνησε, αστέρι τ’ ουρανού,
του ήλιου θυγατέρα,
κι έβγα στο παραθύρι σου
να γίνει η νύχτα μέρα.
Πρόβαλε, φέξη τ’ ουρανού
και στόλισμα του κόσμου,
το νου μου και το λογισμό
απού μου πήρες δώσ’ μου.
Πρόβαλε, λέω, πρόβαλε,
να δεις και να σε δούνε
δυο μάθια που σε ρέγουνται
κι απού σε μπεγεντούνε.
Πρόβαλε, λέω, πρόβαλε
απού το παραθύρι
να δεις τον κόσμο που κεντά
χωρίς φωθιά κι απύρι.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου